மருத்துவர் இரா. கவுதமன்
உணவை மறுக்கின்ற நிலை இறந்து கொண்டிருக்கின்றவருக்கு ஏற்படும்.
கழிவு உறுப்புகள் செயலிழப்பு: உணவு செரித்தல் குறைவதாலும், தண்ணீர் உடலின் உள்ளே செல்லாததாலும் மரணத்தின் பிடியில் உள்ளளவர்களுக்கு ஆரம்ப நிலையில் “மலச்சிக்கல்’’ ’ (Constipation) ஏற்படும். ஆனால் மரணம் நிகழும் பொழுது இடுப்புச் சதைகள், சிறுநீர்ப் பைகள், குடல் பகுதிகள் முழுமையாக இளகி விடுவதால் எந்த விதக் கட்டுப்பாடும் இன்றி சிறுநீர், மலம் முழுவதுமாக வெளியேறிவிடும்.
தோல், தசைகள் தொய்வு: படுத்த படுக்கையாக நீண்ட நாள்கள் இருக்கும் நோயாளிகளின் தசைகள் மெலியும், குரல் சரியாக எழும்பாது. அதனால் நோயாளி தெளிவின்றி மெல்லிய குரலில் பேசுவார். தோலில் புதிய செல்கள் தோன்றும் நிலை நின்று விடுவதால், தோலின் தடிமன் குறைந்து, மெலிதாகி விடும். அதனால் எளிதாக சிராய்ப்புகள், காயங்கள் ஏற்படும். நீண்ட நாள்கள் படுக்கையில் இருக்கும் நோயாளிகளுக்கும், முதியவர்களுக்கும் “படுக்கைப் புண்கள்”(Bed Sores) ஏற்படும்.
எதிர்பார்ப்பின்மை, பற்றின்மை(Withdrawal and Detachment):மரணம் நிகழும் பொழுது நெருங்கிய நண்பர்களையோ, உறவினர்களையோ பார்க்க வேண்டுமென்றோ, அவர்களிடம் உறவாட வேண்டுமென்ற உணர்வோ ஏற்படாது. களைப்பும், சலிப்பும் உண்டாகும்
உயிரோட்டம் குறைதல் (Declining Vital Signs) : உடலின் உயிரோட்டம் மெல்ல, மெல்ல குறையத் தொடங்கும். உடலின் இயல்பான வெப்பநிலையான 98.4குதி யில் இருந்து மெல்ல குறையத் தொடங்கும். குறையத் துவங்கும் உடல் வெப்பம் இறப்பு நிகழும் பொழுது முழுமையாகக் குறைந்து உடல் குளிர்ச்சியடைந்து விடும்.
நாடித் துடிப்பு : நாடித் துடிப்பு, இலகுவாகி, குறைந்து கொண்டே வந்து முழுமையாக நின்றுவிடும் (இயல்பு நிலை 72/நிமிடம்)
மூச்சுவிடுதல்: முதலில் மூச்செடுத்து விடலாம் அல்லது மெலிதாகி நின்றுவிடும். (நிமிடத்திற்கு 20 முறை மூச்சு விடுதல் இயல்பு நிலை)
இரத்த அழுத்தம் : இரத்த அழுத்தம் இயல்பு நிலையில் 120/80 MM of Hg என்றிருக்கும். மரணம் நிகழ்கையில் இரத்த அழுத்தம் முழுமையாகக் குறைந்து ஒன்றுமே தெரியாத நிலை ஏற்படும்.
இதய மின்னலைப் பதிவு (ECG): இயல்பு நிலையில் ஏற்ற இறக்கங்களோடு இருக்கும். இதய மின்னலைப் பதிவு, இறப்பு ஏற்படும் பொழுது ஒரே கோடு போல் தெரியும்.
கிளர்ச்சியடைதல் (Agitation): திடீரென நோயாளி பலம் பெற்றவர் போல் கிளர்ந்தெழுவார். இரத்தக் குழாய்களில் செலுத்தப்படும் மருந்துக் குழாய்களைப் பிடுங்கி எறிய முயல்வார். படுக்கையை விட்டு எழுந்து, இறங்க முயல்வார். செவிலிய உதவியாளர்களையும், பிடிக்க வரும் உறவினர்களையும் தள்ளிவிடுவார்.
உணர்விழத்தல் : உயிரோடு இருக்கும் பொழுது இயல்பான நிலையிலிருந்த பார்த்தல், கேட்டல், நுகர்தல் மாறுபடும். தெளிவான ஓசையுடன் வெளிப்படும் பேச்சு, தெளிவின்றி, மெதுவாக, புரிந்து கொள்ள முடியாத நிலையில் வெளிப்படும். எதிரில் இருப்பவர்கள் யார் என்று அறிய முடியாத தெளிவின்மை ஏற்படும். இந்த மாற்றங்கள் பகலைவிட, இரவில் மேலும் மங்கலாகத் தோன்றும். சிலருக்கு இறப்பதற்கு முன்
மூளையில் சில சுரப்புகள் அதிகம் சுரக்கும்.அதன் விளைவாக நோயாளி திடீரென பார்க்கவோ, பேசவோசெய்வார். ஆனால் ஒரு சில நிமிடங்களில் அவை மாறி அனைத்தும் அடங்கிவிடும். “அணைகின்ற விளக்கு பிரகாசிப்பது போல்’’, தொடுதல், கேட்டல் இரண்டுமே கடைசியாக மறையும் உணர்வுகள்.
ஆழ்மயக்கம் ((Coma) : ஆழ்ந்த தூக்கம், ஆழ்ந்த மயக்கமாக மாறி முடிவில் விழிக்க முடியாத நிலை ஏற்பட்டு மரணம் உறுதிப்படும்.
மரணத்தின் போது உடலில் ஏற்படும் மாற்றங்கள் :
உடல் உறுப்புகள் இயக்கங்கள்
முழுமையாக நின்றுவிடும்.
இதயம் துடிக்காது
மூச்சு நின்றுவிடும்
மூளை செயல்பாட்டை நிறுத்திக்
கொள்ளும்.
இறப்பின் அறிகுறிகள்:
நாடித்துடிப்பு இருக்காது; நின்றுவிடும்.
மூச்சு நின்றுவிடும்.
உடல் குளிர்ந்து விடும். எந்த இயக்கமும் உடலில் இருக்காது.
கண்களின் பாப்பா (Pupils)வெளிச்சத்திற்கு சுருங்காமல் விரியாமல் நிலைக் குத்தி நின்றுவிடும்.
மரணத்திற்குப் பின் :
மரணம் நிகழ்ந்த உடனே உடலின் தசைப் பகுதிகள் அனைத்தும் இயல்பான இறுக்கம்(Toxe) தளர்ந்து, இளகிவிடும், குடல், வயிற்றுத் தசைகள் இளகுவதால் உடலின் உள் இருக்கும் மலம், சிறுநீர் வெளியேறிவிடும். தோல் இறுக்கம் தளர்ந்து, தொய்வடைந்துவிடும்.
உடல் இயல்பாக இருக்கும் எடையை விட கூடிவிடும்.
உடலின் இயல்பான வெப்பநிலையான 98.40தி முழுவதுமாகக் குறைந்து 1.50தி நிலைக்கு வந்துவிடும். அதனால்தான் உடல் குளிர்ந்துவிடுகிறது.
உடலின் இரத்த ஓட்டம், இரத்தக்குழாய்கள் செயலிழப்பதால் புவி ஈர்ப்பு விசையால் இரத்தம் கீழ்நோக்கித் தேங்கும். இரத்தம் தேங்கும் இடங்களில் தோல் கருஞ்சிவப்பாகத் தென்படும்.
உடல் இறுக்கம் (Stiffness) : உடலின் இயக்கம் நின்றுவிடுவதால் அனைத்துத் தசைகளும் இறுக்கமடையும். முதல் முதல் முகமும், கழுத்துப் பகுதியும் இறுகிவிடும், அவ்விறுக்கம் சிறிது, சிறிதாகக் கிழிறங்கி மார்பு, வயிறு, கை, கால்கள் என்று பரவும். இவ்விறுக்கம் விரல்களின் நுனிவரை பரவும்.
தசைகள் இறுகினாலும், கைகளும், கால்களும் இயக்கமின்மையால் தொய்வடைந்து விடும்.
மரணம் நிகழ்ந்த மூன்று மணி நேரம் முதல் 72 மணி நேரம் வரை உடல் இறுக்கத்தால் விறைத்துவிடும். இதை “மரண விறைப்பு” (Rigor Mortis)என்று அழைக்கிறோம்.
மரண விறைப்பு பொதுவாக 2 மணி முதல் 4 மணிக்குள் ஏற்படும்,
மரண விறைப்பு நேரம், எதிர்பாராத மரணங்களில் மரணம் நிகழ்ந்த நேரத்தைக் கணிக்க உதவும்.
இதன் மூலம், விபத்துகள், கொலை, தற்கொலை போன்றவற்றின் மரண நேரத்தை மருத்துவர்களால் கணிக்க உதவும்.
மரணவிறைப்பு விலகி, மீண்டும் உடல் தளர்வடையும்.
மருத்துவர் இரா.கவுதமன்
“நெருநல் உளன் ஒருவன் இன்றில்லை என்னும்
பெருமை உடைத்திவ் உலகு’’
என்னும் வள்ளுவரின் குறளுக்கேற்பத்தான் மனிதரின் வாழ்க்கை அமைந்துவிடுகின்றது.. “நல்வழி’’யில் அவ்வையார் குறிப்பிட்டதைப் போல்,
“ஆற்றங் கரையின் மரமும் அரசரியவீற்றிருந்த வாழ்வும் விழுமன்றோ’’
என்பதுதான் வாழ்வியலின் உண்மை. உயிருள்ள அனைத்து உயிரிகளும் ஒருநாள் முடிவெய்தித்ததான் தீர வேண்டும் என்பதுதான் இயற்கை நியதி.
மனித அறிவு வளர்ச்சியடையும் காலத்திற்கு முன் மரணம் என்பதையே ஏற்றுக்கொள்ள முடியாத மனநிலையே மனிதர்களிடம் இருந்தது அதனாலேயே ஆரம்ப காலங்களில் பிணத்தைப் புதைத்து வைக்காமல் பாதுகாக்கும் நிலை வளரத் துவங்கியது.
மனித உடலின் அழியும் தன்மையை உணர்ந்தபின் அதைப் பாதுகாக்க வேண்டும் என்ற எண்ணம் தோன்றியது. இறந்தபின் அந்தப் பிணம் மீண்டும் உயிர்பெறாது என்கிற எண்ணம் தோன்றும் வரை அந்தப் பிணத்திற்கு, உயிரோடு இருந்த காலத்தில் அவர்களுக்குப் பிடித்த உணவுகள், பழங்கள் போன்றவற்றை வைத்து வணங்கும் பழக்கம் ஏற்பட்டது (இன்றும் திதி கொடுப்பது, பிண்டம் வைப்பது. படையலிடுவது போன்ற செயல்பாடுகளின் முன்னோடியே இது).
பிணங்களின் மேல் மலர்கள், வாசனைப் பொருள்களை வைத்து வணங்குதல் போன்றவையே பின்னாள்களில் மரணச் சடங்குகளாயின. எகிப்தில் பழங்காலத்திலேயே இறப்பு என்பதில் நம்பிக்கை இல்லாமல், இறந்த உடலில் உயிர் மீண்டும் வரும் என்று நம்பினர். பிணம் அழுகுவதைக் கண்டதும், அதைப் பாதுகாக்க வேண்டி உடலைப் பதப்படுத்தும் முறைகளைக் கையாளத் துவங்கினர். முதல் கட்டத்தில் தைலங்கள், வாசனைப் பொருள்கள் போன்றவற்றைப் பயன்படுத்தி, உடல் தெரியாதவாறு ஒரு வகை ஆடையால் இறுக்கப் போர்த்திக் கட்டி அவற்றைப் பாதுகாக்கும் வண்ணம் பிரமிடுகளின் உள்ளே உடலை வைத்தனர். அந்த உடல் மீண்டும் உயிர் பெறும் என்கிற நம்பிக்கையில், அவர்கள் பயன்படுத்திய தங்க நகைகளால் உடலை அலங்கரித்து வைத்தனர். மற்றும் உடைகள், காசுகள், உணவு வகைகள் போன்றவையும் அந்தப் பிரமிடுகளில் வைக்கப்பட்டன. நாட்டின் அரசன் இறந்தால், அவன் மீண்டும் உயிர் பெற்றதும், அவனுக்குப் பணிவிடை செய்ய பணியாளர்களையும் உயிரோடு பிரமிடுகளில் அடைக்கும் வழக்கமும் இருந்தது.
திராவிட நாகரிகமான மொகஞ்சதாரோ,ஹரப்பா போன்ற பகுதிகளிலும், இந்தியாவின் தென் பகுதிகளிலும் பெரிய மண் பானைகளில் உடல்களை வைத்துப் புதைக்கும் வழக்கம் ஏற்பட்டது. இறந்தவர்களின் ‘ஆவி’ திரும்ப வந்து, உயிரோடிருப்பவர்களைத் துன்புறுத்துமோ என்ற பயத்தின் விளைவாகவே புதைக்கும் பழக்கம் தோன்றியது. ஆனால் மரணமடைந்த பெற்றோர்கள், நண்பர்கள் தீங்கு செய்யமாட்டார்கள் என்கிற நம்பிக்கையால் அவர்களைப் புதைத்த இடத்தை வணங்குவதும், அவர்களுக்கு பிடித்ததைப் படைத்தல் போன்ற வழக்கங்கள் வளர்ந்தன. இறந்த ஆவிகள் மீண்டும் எழுந்து வராமல் இருக்க புதைத்த இடத்தில் பெரும் பாறைகள் வைக்கப்பட்டன. நாளடைவில் அந்த ஆவிகளைத் திருப்திப்படுத்த உயிர் பலி கொடுக்கும் பலிபீடங்களாக அவை மாறிப்போயின.
ஆரம்ப காலகட்டங்களில் தங்கள் தங்குமிடங்களை ஒட்டியே பிணங்களை புதைக்கும் வழக்கம் இருந்தது. தங்கள் குலத்தின் மூத்தவர்கள், (மீண்டு வராத நிலையில்) அவர்கள் நல்வழி காட்டுவார்கள் என்ற நம்பிக்கையே அவர்கள் குலத்தின் தெய்வங்களாயினர். (இன்றும் கூட பூஜை அறையில் குடும்ப மூதாதையர்களின் படங்களை வைத்துக் கும்பிடும் பழக்கம் பல வீடுகளில் காணலாம். ஒரு குழுவின் தலைவன் அக்குழுவிற்கு வழிகாட்டும் நிலையிலிருந்ததால் அவன் இறந்தபின் அவனைப் புதைத்த இடத்தில் அடையாளத்திற்கு கற்களையும்,. கட்டைகளையும் நட்டு வைக்கும்வழக்கம் ஏற்பட்டது. இதையே ‘நடுகல்’ என்று அழைத்து வணங்கும் வழக்கம் ஏற்பட்டது. அதேபோல் நாட்டை ஆண்ட அரசன் இறந்தபின் அவனை அடக்கம் செய்த இடத்தில் மண்டபம் போன்ற நினைவுச் சின்னங்கள் எழுப்பப்பட்டன.
அறிவும் கலைத்திறனும் வளர வளர மன்னனைப் போன்ற உருவங்கள், சிற்பமாக வடிக்கும் பழக்கம் ஏற்படத் துவங்கியது. ஆரம்பக் காலகட்டங்களில் இந்தத் தலைவன் அல்லது அரசனுடைய சிலைகளே தெய்வங்களாகவும், வணங்குவதற்குரிய பொருளாகவும் மாறின. அவர்களைப் புதைத்த இடங்களில் கட்டப்பட்ட கோயில்கள் தோன்றிய விதத்தையும், இறந்தவர்கள் கடவுள்களானதைப் பற்றியும், கோயில்கள் ஏற்பட்ட விதம் பற்றியும் பல அறிஞர்கள் பல பகுதிகளிலும் ஆய்வு செய்து அறிக்கைகள் கொடுத்துள்ளனர்.
திரு பி.ளி. பார்பஸ், திரு. து. வீசல்லு, திரு. ஃபிரேசர், திரு. ஹெர்பர்ட் ஸ்பென்ஸர் போன்ற சமூகவியல் ஆய்வாளர்கள் பல பகுதிகளில் வாழ்ந்த பல குழுக்களையும், அவர்களது பழக்க வழக்கங்களையும் ஆய்வு செய்து, உயிர்களின் மரணம் என்ற இயற்கை நிகழ்வுகளை ஒவ்வொரு இன மக்களும் அணுகிய முறைகளையும் ஆய்வு செய்து பல கட்டுரைகளைத் தந்துள்ளனர். மனிதன் குகைகளில் வசித்த காலம் முதல், நாகரிகமடைந்த காலம் வரை பலவற்றையும் ஆய்வு செய்தே அக்கட்டுரைகள் எழுதப்பட்டுள்ளன. குகைகளில் வாழ்ந்த மனிதன் இறந்த உடன் அவனைச் சுற்றி இருந்தவர்கள் அந்த உடலை அப்படியே விட்டுவிட்டு வேறு இடத்திற்குக் குடிபெயர்ந்தனர். இதுவே குகைக்கோயில்கள் தோன்றக் காரணமாயின.
ஆரம்பத்தில் அறிவு வளர்ச்சியற்ற காலத்தில், இறப்பு என்பதை உணராத காலத்தில் ஏற்பட்ட மூடநம்பிக்கைகள், அவர்கள் உருவமே இல்லாத நிலையிலும் வழிகாட்டுவார்கள் என்ற எண்ணமும், அவர்களுக்கு வேண்டிய உணவுகளை ‘படையல்’ என்கிற பெயரில் வைத்து வணங்குவதும், வணக்கத்திற்குரியவர்களாக அவர்களை நினைத்ததும், அவர்களைப் புதைத்த இடத்தில் நடுகல் போன்றவற்றை நட்டு வணங்குவதும், அந்த உடல்கள் இருந்த இடத்தை வணங்குதல் போன்ற பழக்கங்கள், அறிவு வளர்ச்சியடைந்த இந்தக் காலத்திலும் எல்லா மதங்களிலும் இன்றும் இருப்பதைக் காணலாம். பழங்காலப் பழக்க வழக்கங்கள் எல்லா மதங்களிலும் இன்றும் தொடர்ந்தாலும், “ஆண்டாண்டு தோறும் அழுது புரண்டாலும் மாண்டவர் மீள மாட்டார்’’ என்னும் உண்மையை மட்டும் மனிதர்கள் இன்று உணர்ந்துள்ளனர் என்பதே ‘உண்மை.’ –
(தொடரும்)
